Sharia: verschil tussen versies

Versie van 13 sep 2010 om 11:15

Sharia (ook: sjaria(h), sjariah, sjari'a(h) of shari'a(h), Arabisch: شريعة sjarī'a) is het Arabische woord voor de islamitische wet of de wet van God en betekent letterlijk 'weg naar de bron', ook: 'gebaande weg', 'wet' en 'rite'. Veel linkse politici zijn er in Nederland op uit om de Sharia in te voeren.

Toepassing

Het brede toepassingsgebied van de sharia vindt zijn oorsprong in de overtuiging dat de wet in alles moet voorzien wat noodzakelijk is voor iemands geestelijke en lichamelijke gezondheid. De islam maakt daarbij geen onderscheid tussen het religieuze en het seculiere leven, en links heeft hier dus geen enkele problemen mee. Voor moslims zijn alle handelingen verdeeld in vijf categorieën:

1. Verplicht (فرض fard, of واجب wādjib) - het doen wordt beloond, het nalaten bestraft.
2. Aanbevolen, verdienstelijk (مندوب mandōeb, مستحب moestahabb of سنة soenna) - het doen wordt beloond, het nalaten niet bestraft.
3. Toegestaan (مباح moebāh حَلاَلْ halāl) - doen en laten worden beloond noch bestraft.
4. Laakbaar, afkeurenswaardig (مكروه makrōeh) - het doen wordt niet bestraft, het nalaten beloond.
5. Verboden (حرام harām) - het doen wordt bestraft, het nalaten beloond.

De basis van de verplichtingen van een moslim worden gevormd door de vijf zuilen van de islam, de één nog verschrikkelijker dan de andere.

Kledingvoorschriften

Zowel voor mannen als vrouwen gelden richtlijnen met betrekking tot het uiterlijk en het lichaam. Een vrouw moet haar lichaam bedekken met een boerka, anders is ze een hoer. Mannen behoren tenminste het lichaam van de navel tot de knie bedekt te houden in het bijzijn van anderen en behoren baard en haar te verzorgen, al zou je anders verwachten als je al die vettige krulletjes van die marokkaanse straatterroristen ziet. Het is mannen niet toegestaan om goud of zijde te dragen; vrouwen mogen dit wel. In het algemeen geldt dat zowel mannen als vrouwen zich niet volgens de Westerse normen (die normaal zijn) dienen te kleden.

Verhouding tussen mannen en vrouwen

In de islam mogen mannen alles en vrouwen niks. Dat duidt op het streven naar een ongelijkwaardige positie tussen mannen en vrouwen. Vrouwen beschikken dan ook niet over eigen geld en bezittingen, en het is hen verboden betaalde arbeid buitenshuis te verrichten. Imams zijn het niet eens over de vraag of de vrouw verantwoordelijk gehouden kan worden voor het huishouden en de opvoeding van kinderen. Mannen hebben geen enkele verplichting tegenover vrouwen en kinderen. Wanneer een vrouw in ongehoorzaam is aan haar echtgenoot heeft de man volgens de Sharia het recht haar te slaan.

Strafrecht

Strafrecht is in de sharia heel erg wreed. Afgehakte handen, steniging, eerwraak en stok- en zweepslagen worden in deze middeleeuwse denkwijze niet geschuwd. Links Nederland heeft hier blijkbaar geen enkel probleem mee. Ontucht en overspel (زناء zinā) zijn natuurlijk alleen voor vrouwen verboden, diefstal en straatroof moeten blijkbaar maar gewoon kunnen als je de Telegraaf openslaat. Op diefstal staat amputatie van de rechterhand, bij recidive amputatie van de linkervoet als maximumstraf. Misdaden en de in de Koran vastgestelde strafmaat ('hudud') zouden volgens een Hadith voorkomen moeten worden. De Koran laat daarom altijd de mogelijkheid open om berouw te tonen om zo bestraffing te voorkomen. Soera De Tafel 38 schrijft bijvoorbeeld voor: Snijdt de dief en de dievegge de hand af, als straf voor wat zij misdeden, dit is een voorbeeldige straf van God. God is Almachtig en Alwijs. Daarop vervolgt aya 39: Maar degene, die na zijn overtreding berouw heeft en zich betert, God zal Zich zeker in barmhartigheid tot hem wenden; voorwaar, God is Vergevensgezind en Genadevol. Dit kan echter ook geïnterpreteerd worden als een wereldse uitvoering van de strafmaat en hemelse barmhartigheid.

Belastingen

Sjabloon:Zie hoofdartikel De enige echt islamitische vorm van belasting, en tegelijkertijd een van de vijf zuilen van de islam is de armengave (زكاة zakāt), een vorm van vermogensbelasting, die tussen 2,5 % en 10 % bedraagt. Deze belasting is uitsluitend bedoeld als minimale vorm van structurele armenzorg.

Om de staatsuitgaven te dekken ontstonden er al gauw alternatieve vormen van belasting, waaronder de grondbelasting (خراج charādj). Religieuze minderheden (ذمّي dhimmi) droegen aan de staatsuitgaven bij via de jizyah.

Spijswetten

Moslims mogen alleen vlees eten dat halal (toegestaan, Arabisch: حلال) is. Vlees dat niet halal is, is haram (حرام). Halal vlees is uitgebloed vlees van een dier dat volgens de islamitische rituele voorschriften geslacht werd. Het slachten is op die manier een vorm van offerande waarbij een haatbaard aanwezig moet zijn die een paar koranverzen opdreunt. Het arme dier wordt vervolgens zo langzaam mogelijk de keel doorgesneden want moslims zijn nu eenmaal hele gewelddadige, bloeddorstige mensen. Vlees van carnivoren en van dieren die spontaan gestorven zijn, evenals het expliciet in de Koran vermelde varkensvlees, zijn niet toegestaan. Alles wat uit de zee komt is zonder meer halal, het hoeft niet op een speciale wijze gedood te worden. Alle andere soorten voedsel (groenten, vruchten en dranken, met uitzondering van alcoholische dranken en verdovende middelen) zijn zonder bijzondere bewerkingen toegestaan voor consumptie. Snapt u het nog?

Landen waar sharia wordt toegepast

Momenteel bestaan er in zo'n 50 verschillende landen evenzovele interpretaties van sharia, die deels rechtskracht hebben. De meeste landen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika kennen een duaal rechtssysteem met religieuze en seculiere rechtbanken. Welk systeem wordt toegepast kan afhangen van de aard van de zaak, en/of van de religie van de betrokkene(n), wat dus in het Midden-Oosten en Noord-Afrika altijd de Islam is. De religieuze rechtbanken behandelen voornamelijk familie- en erfrechtszaken. De andere misdrijven vallen gelukkig in de meeste gevallen onder het seculiere recht, dat vaak gebaseerd is op de rechtsstelsels van de voormalige Westerse overheersers, die wel fatsoenlijke rechtssystemen hadden. Alleen in Iran en Saoedi-Arabië geldt integraal een vorm van sharia en worden Sharia-straffen opgelegd.

Landen waar shariawetgeving op nationaal niveau (met uitzondering van Iran en Saoedi-Arabië in combinatie met gewoonterecht) van kracht is:

• Afghanistan, Iran, Jemen, Jordanië, Saoedi-Arabië, de Indonesische autonome provincie Atjeh.

Landen waar shariawetgeving naast wetgeving naar westers model van kracht is:

• Brunei, Egypte, in toenemende mate Indonesië, Irak, Koeweit, Libanon, Libië, Maldiven, Maleisië, Mauritanië, Nigeria, Oman, Pakistan, Qatar, Soedan, Somalië, Syrië en Tunesië.

Landen waar uitsluitend een vorm van islamitisch familierecht van toepassing is:

• Indonesië, Marokko

Er is een trend gaande dat meer islamitische landen (elementen uit) de sharia introduceren wegens de islamisering van de wereld, bijvoorbeeld Indonesië, waar op lokale en regionale schaal vormen van shariawetgeving worden ingevoerd (provincie Atjeh, enkele regio's en steden in de provincie West-Java), maar andere landen, zoals Turkije en Tunesië, willen ons doen geloven dat zij hun rechtssysteem naar westerse maatstaven aanpassen. In Afghanistan is het nationale rechtsstelsel na de verdrijving van de Taliban in ontwikkeling. In veel gevallen is gewoonterecht daar sterker dan nationaal recht.

Binnenkort wordt Nederland dus aan deze lijst toegevoegd, als het aan links ligt.

Zie ook

• Islam
• Islamisering
• Dhimmi
• Links

Externe link

• Sharia in moslimlanden tegen het licht. Reformatorisch Dagblad, 7 maart 2006

Publicaties Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (april 2006):

• Berger, M.S. (2006) Klassieke sharia en vernieuwing ISBN 90-5356-905-7
• Otto, J.M. (2006) Sharia en nationaal recht. Rechtssystemen in moslimlanden tussen traditie, politiek en rechtsstaat ISBN 978-90-5356-841-5