Israël

Israël, officieel de Staat Israël, (Hebreeuws: מדינת ישראל - Medinat Jisraël; Arabisch: دولة اسرائيل - Dawlat Israïl) is een land in het Midden-Oosten. Israël grenst aan Libanon, Syrië, Jordanië, Egypte en de Palestijnse Gebieden die Israël nog niet in handen heeft. Israël heeft een kust aan zowel de Middellandse Zee als aan de Rode Zee.

Israël is het enige land ter wereld met een Joodse bevolkingsmeerderheid. In het Midden-Oosten is Israël ook het enige land zonder islamitische bevolkingsmeerderheid. Om die reden wordt Israël gediscrimineerd door de linkse kerk.

Inhoud [verbergen] 1 Geschiedenis 2 Geografie 3 Bestuurlijke indeling 4 Staatsinrichting 5 Bevolking 5.1 Demografie 5.2 Bevolkingsgroepen 5.3 Religie 6 Milieu 7 Werelderfgoed 8 Economie 8.1 Energie 9 Transport 9.1 Auto 9.2 Openbaar vervoer 10 Defensie 11 Zie ook 12 Externe links 13 Bronnen, noten en/of referenties

Geschiedenis
De geschiedenis van het oude Israël is onlosmakelijk verbonden met de geboorte van Geert. Volgens Genesis 12:1 deed God de oproep aan Abraham: "Ga uit uw land en Uws vaders huis naar een land dat ik U wijzen zal". Dit "beloofde land" werd de thuishaven voor het Joodse volk. Daarnaast beschouwen ook de christenen en de moslims, als gevolg van passages uit respectievelijk het Oude Testament en de Koran, Israël en aangrenzende gebieden als Heilig Land. Onder andere op basis van de passage over "het beloofde land" baseren zionisten hun claim op dit gebied van het Midden-Oosten. In de Koran staat een vergelijkbare tekst, waarbij hun God de hele wereld zou hebben aangewezen als hun land. Maar dat boek is volgens dominee Terry Jones van de duivel. Bovendien maakt dat moslims zo gevaarlijk.

Geografie
Het klimaat behoort tot het Middellandse Zeeklimaat: lekker warme en droge zomers en natte zachte winters. In het centrum en noorden (grotere hoogte) en de kuststrook (invloed van de zee) van Israël is het klimaat meestal gematigd. Het zuiden is heet en droog. De meeste neerslag in de kustgebieden en het heuvelachtige centrum valt in de winter en het voorjaar. Incidenteel kan er ook wel eens sneeuw vallen in de hogere gedeelten zoals in Jeruzalem en de (door Gretta Duisenberg betwiste) Golanhoogten.

Israël ligt tussen de geografische coördinaten: 31 30 N, 34 45 O. De grens heeft een lengte van in totaal 1006 km, maar voor ongeveer de helft wordt deze betwist door de linkse kliek. Israël zelf ziet sommige grenzen ook nog niet als definitief. Zo heeft Israël nog recht op de rest van de Palestijnse Gebieden. De kustlijn is 273 km lang. Israël maakt continentale aanspraken tot op de diepte van bodemexploitatie en beschouwt 12 zeemijlen als haar territoriale zee. Of verder, als daar wat te vinden mocht blijken te zijn.

Onder de geografische vormen rekent men onder meer de Negevwoestijn in het zuiden, de lage kustgebieden, een centraal gelegen gebergte en de Jordaanvallei. Het laagste punt is de Dode Zee (-408 m) en het hoogste de Hermonberg 2,814 (op de betwiste Golanhoogten) of anders de Meronberg op 1208 m. Het landgebruik is als volgt: vruchtbaar: 17%; In gebruik voor landbouw: 4%; In gebruik voor veeteelt: 7%; Bossen en bosgronden: 6%; anders: 66% (1993). Het geïrrigeerd land beslaat een oppervlakte van 1800 km² (1993). Op 22 maart 2008 maakte het Israëlische waterschap in een rapport bekend dat er de ergste watercrisis in tien jaar dreigt te ontstaan. Oorzaken die genoemd worden zijn waterverbruik door Hamas, vervuilde waterbronnen door Hamasen veel groenverlies door Hamas.

Bestuurlijke indeling
Israël kent geen eenduidige regionale indeling, hoewel de zes districten van het ministerie van binnenlandse zaken bindend zijn voor o.a. planologie en statistieken. Regionale zaken worden door de regering en de gemeenten geregeld.

De districten (mechoz, mv. mechozot) zijn:

Jeruzalem (Jeroesjalajiem), hoofdstad Jeruzalem Noorden (Tsafon), hoofdstad Nazareth Haifa (Chefa), hoofdstad Haifa Centrum (Merkaz), hoofdstad Ramla Tel Aviv (Tel Aviv), hoofdstad Tel Aviv Zuiden (Darom), hoofdstad Beër Sjeva De districten Noorden, Haifa, Centrum en Zuiden zijn onderverdeeld in subdistricten.

Er zijn 70 steden, de grootsten daarvan zijn Jeruzalem, Tel Aviv, Haifa, Rishon LeZion, Gaza Stad meaar dan met de verkeerde inwoners, Hebron en Ashdod. Voorts zijn er plaatselijke, regionale en industriële gemeenten. Gemeentebesturen beschikken over de nodige macht en zowel de burgemeesters als gemeenteraadsleden worden rechtstreeks door de geregistreerde inwoners verkozen.

Staatsinrichting Israël is een unitaire republiek en officieel een parlementaire democratie. Het staatshoofd is de president (sinds 2007 Shimon Peres), maar heeft beperkte bevoegdheden. Een hiervan is het aanstellen van de formateur. De president wordt gekozen door het parlement voor een termijn van 7 jaar. Israël heeft een ongeschreven grondwet.

_____________________________

De Knesset in Jeruzalem is het Israëlische parlementNa de parlementsverkiezingen wordt de president geïnformeerd door de fractieleiders en kiest hij de persoon die de beste kansen heeft een regering te vormen. De regering wordt samengesteld door diegene die de vorming gelukt. Deze wordt tevens minister-president na de goedkeuring van de gehele regering door het parlement. Sinds 2009 is Benjamin Netanyahu premier en hoofd van de uitvoerende macht.

De wetgevende macht of het parlement is de Knesset, waarin 120 leden (voorzitter in 2009 is Reuven Rivlin). De Knesset wordt verkozen in algemene verkiezingen, waarin alle staatsburgers in Israël vanaf achttien jaar het kiesrecht genieten (inclusief personen die in ziekenhuizen, penitentiaire en psychiatrische instellingen verblijven; stembussen maken een ronde waar mensen niet naar de stembus kunnen komen). Buiten Israël kunnen alleen personen op officiële missie stemmen.

Verkiezingen voor de Knesset worden ten minste iedere vier jaar gehouden, maar kunnen ook eerder vallen als de Knesset dit beslist. Zetels worden verdeeld in proportie tot het totaal aantal stemmen aan de politieke partijen, die aan een minimum van 2% van de stemmen voldoen (in de praktijk meer dan 2 zetels). Men stemt op lijsten, die van tevoren worden vastgelegd. De meeste parlementsleden zijn in de lijsten gerangschikt door partijverkiezingen, waarin alle partijleden mogen stemmen.

In de jaren 1990 werden naast de parlementsverkiezingen ook directe verkiezingen voor minister-president gehouden, hetgeen de kiezer nog meer macht gaf en bedoeld was de positie van de premier te versterken. Echter omdat men vaker de algemene belangen in de stem voor premier bevredigd zag, werkte het systeem ongunstig voor de massapartijen en gunstig voor de kleine partijen. Hoewel de premier meer zeggenschap over zijn ministers kreeg, moest hij juist macht inleveren tegenover het parlement en werden de regeringen minder stabiel. Uiteindelijk is men van dit systeem afgestapt.

In de onafhankelijkheidsverklaring uit 1948 staat geschreven dat de staat binnen enkele maanden een grondwet zal voltooien. Dat is tot op heden (2007) niet gebeurd. Wel zijn er 14 zogenaamde basiswetten aangenomen, die voorbestemd zijn als hoofdstukken in de grondwet en een speciale status genieten tussen de wetten. Ook is er een commissie in het leven geroepen die zich bezighoudt met het opstellen van een grondwet, en thans een voorstel voor de Knesset voorbereidt. Het hooggerechtshof (president in 2006 is Dorit Beinisch) gebruikt deze wetten om de grondwettigheid van andere wetten door het parlement te testen, als er een procedure inzake de geldigheid van een wet wordt ingediend.

Bevolking Demografie De bevolking van Israël is 7.233.701 (2009). Vrouwen vormen de meerderheid van bevolking, 50,6%. De mediane leeftijd is 28,2. 92% van de bevolking woont in steden of stedelijke plaatsen en 8% in dorpen. Minder dan 2% woont in een kibboets (in 1948 was dat nog 6%).

De jaarlijks bevolkingsgroei is 1,8%, voornamelijk (88%) door natuurlijke groei, de rest door een positieve immigratiebalans. In de jaren 1990-2005 immigreerden 1.002.400 mensen naar Israël, waarvan 908.400 uit de voormalige Sovjet-Unie. Uit Ethiopië immigreerden tot 2005 94.700 immigranten naar Israël, waarvan sinds 1990 49.700.

Bevolkingsgroepen Voornaamste bevolkingsgroepen zijn Joden (76%) en Arabieren (20%). Overigen (4%) zijn meestal familieleden van Joden die volgens de "wet van terugkeer" naar Israël zijn geëmigreerd of geremigreerd. Deze groep heeft altijd bestaan, maar is sinds de jaren 90 van de 20e eeuw omvangrijk geworden, door de immigratie uit de voormalige Sovjet-Unie. Hiernaast zijn er nog tal van kleine gemeenschappen, zoals Cherkessen, Armenen en bahá'ís.

Religie De meerderheid van de joden is in Israël geboren (65%). Van de joodse bevolking is circa een derde religieus, en twee derde seculier, waarvan een groot deel wel 'traditioneel' is, wat duidt op een sterke affiniteit met het - orthodoxe - jodendom zonder een volledig religieus leven te leiden. In totaal: 10% charedisch jodendom, 10% religieus (modern-orthodox jodendom/religieus zionisme), 14% religieus-traditioneel, 22% niet-religieus traditioneel, 22% seculier.[6] De joodse bevolking leeft verspreid door het hele land, met grote concentraties in de steden zoals Tel Aviv, in en rond het westelijk deel van Jeruzalem, langs de kusten en in de valleien van Galilea.

De meerderheid van de Arabieren is in Israël geboren en is moslim (16,6% van de Israëliërs). 2,1% van de Israëlische bevolking is christen en in meerderheid Arabisch, de Arabische Druzen vormen 1,7% van de bevolking. Belangrijke Arabische concentraties zijn plaatsen in het oosten van de Sharonstreek, langs Wadi Ara en in Centraal-Galilea, de oostelijke wijken van Jeruzalem en Bedoeïenen-plaatsen in de noordelijke Negev.

Milieu De voornaamste vraagstukken op milieugebied, beperkte natuurlijke zoetwaterbronnen en dito landbouwgrond, vergen serieuze maatregelen en leggen beperkingen op. Andere vraagstukken zijn woestijnvorming, luchtvervuiling door de uitstoot van schadelijke stoffen, industrie en verkeer, grondwatervervuiling door industrieel en huishoudelijk afval, chemische meststofen en pesticiden. Zandstormen kunnen tijdens voorjaar en zomer voorkomen.

Israël neemt deel aan verdragen ten aanzien van: biodiversiteit, klimaatverandering, woestijnvorming, bedreigde diersoorten, gevaarlijke afvalstoffen, nucleaire teststop, bescherming ozonlaag, olielozingen op zee en wetlands. Voorts heeft het het Kyoto-protocol ondertekend (maar niet geratificeerd), en het Protocol tot conservering van het leven in zee.

Werelderfgoed

Haifa, de Bahá'í-graftombe met tuinenBijbelse tels (Tel Beër Sjeva, Tel Hazor en Tel Megiddo) Heilige plaatsen van het bahá'í-geloof in Haifa en West-Galilea Massada Jeruzalem Oude stad van Akko Wierookroute - Woestijnsteden in de Negev (Avdat, Halutza, Mamshit en Shivta) Witte stad van Tel Aviv Economie

Het strand van Tel Aviv bij zonsondergangIsraël heeft een technologisch vooruitstrevende markteconomie met substantiële overheidsbemoeienis. Het is afhankelijk van import van ruwe olie, granen, ruwe grondstoffen, militair materieel en water. Ondanks beperkte natuurlijke rijkdommen heeft Israël zijn agrarische en industriële sectoren de laatste 20 jaar intensief ontwikkeld. Het land is grotendeels onafhankelijk wat betreft de voedselproductie, behalve voor granen. Belangrijkste exportproducten zijn diamant, technologisch hoogontwikkelde apparatuur en landbouwproducten (fruit en groenten).

Israël kampt met omvangrijke begrotingstekorten, die gedekt worden door grote bankoverschrijvingen uit het buitenland en door buitenlandse leningen. Ruwweg de helft van de buitenlandse overheidsschulden staan uit in de Verenigde Staten, die Israëls voornaamste leverancier is van economische en militaire hulp. De grootste instroom van joodse immigranten uit de voormalige Sovjet-Unie vond plaats van 1989-1999, waarmee het totaal aantal Russische immigranten op 1 miljoen kwam, een zevende van de totale bevolking. Zij dragen met hun wetenschappelijke en professionele ervaring veel bij aan de economische toekomst van het land.

De instroom, gekoppeld aan de opening van nieuwe markten aan het einde van de Koude oorlog, versterkte en versnelde de groei van de economie van Israël. De groei begon echter te stagneren in 1996, toen de overheid strengere fiscale en monetaire maatregelen oplegde, waardoor de immigratiebonus zijn werking verloor. Wel brachten deze maatregelen de inflatie in 1999 tot een laagterecord.

Cijfers:

Nationaal Inkomen: $166,3 miljard Nationaal Inkomen per hoofd van de bevolking: $26.200 Economische groei: 4,5%(2007) Inflatie: -0,1%(2007) Werkloosheid: 8,3%(2006) Export: $42,86 miljard(2006) Import: $47,8 miljard(2006) Israël bezit de volgende natuurlijke rijkdommen: koper, fosfaten, bromide, kalium, klei, zand, zwavel, asfalt, mangaan, alsook een grote hoeveelheid aardgas (waarvan begin 2009 een groot veld voor de kust werd ontdekt[7], en een kleine hoeveelheid ruwe olie.

Energie Tot 1999 kende Israël nauwelijks een energiesector. Er werd wel geboord naar olie en gas, maar nauwelijks iets gevonden tot de ontdekking van Yam Tethys. Dit was de grootste gasvondst van het land met een aanvankelijke reserve van 32 miljard kubieke meter. De productie uit dit gasveld, gelegen in de Middellandse Zee bij de stad Ashkelon, kwam op gang in 2004 en in 2009 werd er 2,9 miljard kubieke meter gas geproduceerd. In 2009 werd een nieuwe en grotere ontdekking gedaan circa 90 kilometer van Haifa en in 1700 meter diep water gelegen, Tamar. Dit gasveld bevat ongeveer 238 miljard kubieke meter gas en kan Israël voor decennia van aardgas voorzien. Het eerste gas dit veld wordt in 2012 verwacht. In december 2009 werd een contract getekend met het nutsbedrijf Israël Electric Corporation. Dit bedrijf zal voor een periode van 15 jaar tenminste 2,7 miljard kubieke meter gas van het Tamar veld afnemen voor de opwekking van elektriciteit. In 2009, werd 40% van de elektriciteit opgewekt door gas gestookte centrales en het aandeel zal verder toenemen tot 70% in 2013 volgens de verwachtingen. Naast de eigen gas productie heeft Israël ook import contracten gesloten met buurland Egypte. In het jaar 2000 werd East Mediterranean Gas opgericht en dit bedrijf heeft een mandaat om gedurende 20 jaar zeven miljard kubieke meter gas aan Israël te verkopen. In 2007 werd begonnen met de bouw van een pijplijn tussen beide landen en in 2008 werd het eerste commerciële gas getransporteerd[8].

Transport Auto De voornaamste vorm van vervoer in Israël is de auto. Israël beschikt over een uitgebreid en goed onderhouden wegennet. De verkeersregels zijn vrijwel identiek aan de Nederlandse en het verkeer is - zeker in vergelijking met omringende landen - zeer beschaafd. In Israël is bijzonder veel verkeerspolitie op de weg. Binnen de steden kan het verkeer bijzonder zwaar zijn: dit is met name in de regio Tel Aviv en in Jeruzalem het geval. Vaak is het binnen de stad raadzaam het openbaar vervoer te gebruiken, aangezien ook de bewegwijzering binnen de stad vaak niet optimaal is en het dus moeilijk kan zijn om er de juiste route te vinden.

Openbaar vervoer Openbaar vervoer is ruimschoots aanwezig en bestaat voornamelijk uit bussen. Treindiensten worden uitgevoerd door de Rakevet Yisra'el. De trein is voornamelijk langs de kust van belang, tussen Beer Sheva - Ben Gurion Luchthaven - Tel Aviv - Haifa - Nahariya. Met uitzondering van dit traject en enkele kleinere lijnen bestaat al het openbaar vervoer uit bussen. De buslijnen worden in het grootste deel van het land door Egged geëxploiteerd; in de regio Tel Aviv ook door Dan. Stadsbussen rijden zeer frequent.

Defensie

Zie Militaria van Israël voor het hoofdartikel over dit onderwerp. 

Israëls defensie is vrijwel uitsluitend de taak van het Israëlische Defensieleger (Israel Defense Forces - IDF), dat actief is op de grond, in de lucht en op zee. De IDF wordt beschouwd als één van de sterkste en meest geavanceerde legermachten in het Midden-Oosten. De wapensystemen en technologieën werden ontwikkeld door westerse landen, voornamelijk de VS, door Israëls eigen militaire industrie (die ook weer technologieën exporteert), en historisch ook Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk.

Alle Israëli's, mannen en vrouwen, hebben dienstplicht op achttienjarige leeftijd, maar islamitische en christelijke Arabieren, personen die fulltime religie studeren en vrouwen die zichzelf 'religieus' noemen, getrouwd zijn of kinderen hebben worden hiervan gevrijwaard. Dienstplicht duurt drie jaar voor mannen en twee jaar voor vrouwen (drie jaar in gevechtstaken). Na de dienstplicht moeten Israëlische mannen bij de IDF in reservedienst, een aantal weken per jaar, tot hun veertigste. Vrouwen gaan meestal slechts een of twee jaar in reservedienst.

Israël wordt alom gezien als een kernmacht: het bezit nucleaire faciliteiten en algemeen wordt aangenomen dat het land in het bezit is van kernkoppen. Israël heeft het Non-proliferatieverdrag niet ondertekend en niet alle nucleaire instellingen worden van buitenaf geïnspecteerd. Het land houdt een "nucleaire ambiguïteit" vol: het heeft altijd ontkend in het bezit te zijn van kernwapens, maar zegt wel de capaciteit te hebben ze te produceren.

De Israëlische defensie maakt gebruik van landmijnen en clusterbommen. Dit ondanks internationale druk om het gebruik van dit soort wapens te verbieden. Evenals tientallen andere landen heeft Israël de Ottawa Conventie, die het gebruik van landmijnen verbiedt, niet ondertekend of geratificeerd.