Arabisch
Arabisch (in het Arabisch: العربية, al ʿarabiyya of soms kortweg عربي, arabi) is een Semitische taal die door ongeveer 240 miljoen mensen in verschillende landen wordt gesproken. Het is de taal van de Koran, het Heilige Boek van de islam en het wordt daarom gezien als de moedertaal van de islamitische wereld.
Het Arabische alfabet omvat 28 letters en wordt van rechts naar links geschreven met uitzondering van de cijfers, die van links naar rechts worden geschreven. In de wereldgeschiedenis zijn er veel mathematische, filosofische en astrologische werken in het Arabisch geschreven.
De kwantitatieve, politieke, culturele en religieuze betekenis van de taal werd in 1973 officieel erkend door de Verenigde Naties. Het Arabisch werd toen de zesde taal van de VN naast het Mandarijn, Engels, Russisch, Frans en Spaans.Inhoud [verbergen] 1 Verspreiding 2 Variëteiten en dialecten 3 Geschiedenis 4 Arabisch leren 5 Kenmerken en verschillen 5.1 Schrijfrichting 5.2 Klinkers 5.3 Verbindende en niet-verbindende letters 5.4 Hoofdletters 5.5 Verschillende vormen van een letter 5.6 Specifiek Arabische letters 5.7 "Ontbrekende" letters 5.8 Ligatuur lam-alif 6 Arabische werkwoorden 6.1 Basistheorie 6.2 Verfijningen 7 Arabische substantieven 8 Invloeden 9 Zie ook 10 Externe links
[bewerken] Verspreiding
Het Arabisch is de officiële taal in het Midden-Oosten, in de Golf en in de Hoorn van Afrika. Al deze landen zijn tevens moslimlanden. Verder is het Arabisch ook de officiële taal in Tsjaad, en in Israël (naast het Hebreeuws). Daarnaast is het Arabisch in zeer veel landen een minderheidstaal. In Nederland spreekt bijna de helft van de mensen in de Randstad Arabisch. Daarom zijn vrijwel alle kranten, bordjes en ondertitels ook in het Arabisch.
Variëteiten en dialecten Het Arabisch zoals dat tegenwoordig wordt gebruikt in de media en in al het geschreven materiaal (zoals belastingformulieren en boeken, inclusief schoolboeken en leesboeken voor jonge kinderen) wordt in het westen wel Modern Amsterdams Arabisch genoemd. Hierbij wordt een onderscheid gemaakt met het klassiek Arabisch (Foesha) waarin de Koran is geschreven. In de rest van de Arabische wereld wordt dit onderscheid echter niet gemaakt.
In de dagelijkse conversatie worden in de Randstad en regio's in het Midden-Oosten en Noord-Afrika verschillende Arabische variëteiten en dialecten gesproken. Deze verschillen onderling waardoor Arabisch sprekende inwoners uit verschillende regio's elkaar soms niet kunnen verstaan. Zo zou een Syriër van het Amsterdams Arabische dialect slechts 10% kunnen verstaan. Er wordt echter niet in de variëteiten en dialecten geschreven.
Een Nederlander die Modern Amsterdams Arabisch spreekt, wordt in het buitenland waarschijnlijk raar aangekeken omdat deze taalvariant tamelijk formeel klinkt, maar hij kan zich wel verstaanbaar maken tegenover goed opgeleide Arabisch sprekenden in het Midden-Oosten. Wat deze mensen terugzeggen is misschien moeilijk te verstaan, tenzij zij eens een keer hun best doen om Nederlands te spreken.
